WING CHUN KUNG FU
BYDGOSZCZ
Zasady Tradycyjnego Wing Chun wg. Wielkiego Mistrza Williama Cheunga
(Z Inside Kung Fu Nr 11/94 przetłumaczył D. Sitkowski)Ponieważ tradycyjne wing chun kung fu było rozwijane przez kobiety, posługuje się unikatowymi zasadami:
• unikanie walki siłą przeciw sile - praktyk preferuje jeśli jest to możliwe, odchylanie nadchodzącej siły zamiast zatrzymywanie jej. Z tego powodu wiele technik obronnych zawiera małe okrężne ruchy nadgarstka.
Faworyzowanie odchylania w obronie powoduje, że szczególnego znaczenia nabiera praca nóg. Przyjęcie właściwej pozycji umożliwia poprawną pracę technik defensywnych.
• działanie na linii centralnej - linia centralna to wyimaginowana linia skierowana do przeciwnika od miejsca gdzie praktyk może skrzyżować nadgarstki obu ramion na poziomach: wysokim, średnim i niskim bez skręcania ciała (bioder, dop. tłumacza). Dzięki zastosowaniu linii centralnej, praktyk może posługiwać się równocześnie obiema rękami w tym samym czasie.
Jeżeli nadgarstki nie mogą się skrzyżować bez skręcenia ciała, natychmiast należy używając pracy nóg obrócić się tak, by linia centralna znalazła się w wyznaczonym skrzyżowanymi nadgarstkami obszarze.
• linia środkowa – jest inną linią wyobrażeniową, dzielącą ciało praktyka pionowo na dwie symetryczne połowy. Na niej znajduje się wiele witalnych punktów ciała związanych z organami wewnętrznymi, a także punktów wrażliwych na ucisk.
• posługiwanie się obiema rękami w tym samym czasie - wykonując to, praktyk musi poruszać swymi ramionami niezależnie od swych barków i ciała, by rozwinąć tę umiejętność należy prawidłowo wykonywać siu lim tao. Forma ta wyrabia również
zdolność kontrolowania umysłem pracę obu ramion w tym samym czasie.
Jednym z głównych zarzutów stawianych tradycyjnemu wing chun jest to, że na skutek niezależnej pracy ramion, uderzenia wyglądają na nie wystarczająco przechodzące przez cel, nie mające siły. Jest to z pewnością nieprawda. Siła uderzenia jest rezultatem połączenia szybkości i penetracji celu. Biegły praktyk używa tu pracy nóg. Poza tym może generować wielką szybkość w krótkim dystansie. W porównaniu z uderzeniami innych dyscyplin, których siła zależy od ciała, uderzenia wing chun są co najmniej równie silne, jeśli nie silniejsze.
• ogniskowanie uwagi na łokciu i kolanie przed nawiązaniem kontaktu – naukowy test wykonany w Gait Analisis Laboratory of the Children Hospital Medical Center w Bostonie w 1984 roku, dowiódł że łokieć w czasie uderzania porusza się znacznie wolniej niż pięść. Nagrano uderzenie proste stosowane w tradycyjnym wing chun, łokieć poruszał się 2,66 razy wolniej niż pięść. W zamachowym uderzeniu boksu zachodniego, łokieć poruszał się 4,03 razy wolniej niż pięść. Łokieć zawsze będzie pokazywał ruch uderzenia i uprzedzał praktyka o intencjach przeciwnika.
W systemie wing chun jest wskazane obserwować łokieć przeciwnika przed kontaktem. Natomiast już w trakcie wymiany uderzeń, sugeruje się obserwowanie wolnej ręki, ponieważ ruchy tej, która jest w kontakcie są łatwo wykrywane.
W sytuacji gdy mamy kontakt z nogą przeciwnika, roztropnie jest obserwować bliższy łokieć przeciwnika.
• używanie refleksu kontaktu w fazie kontaktu i wymiany – refleks kontaktu może być rozwijany w sparringu lub ćwiczeniach takich jak chi sao. Ćwiczenia tradycyjnego wing chun zawierają chi sao jednoręczne, dwuręczne i skrzyżowanych ramion. Są używane do rozwijania refleksu, ogniskowania wzroku w krótkim dystansie, a także zdolności manewrowania ramionami i nogami w fazie kontaktu.
Poprawiają również wyczucie czasu i dokładność ruchów, które są ważne dla przedstawicieli każdej sztuki walki.
Zasadą w ćwiczeniu refleksu kontaktu jest to, że praktyk najpierw kieruje siłę ramion w wybrane miejsce, potem przez punkt kontaktu próbuje interpretować atakującą siłę przeciwnika i przewidzieć jego ruchy.
Z punktu kontaktu płynie natychmiastowa informacja wywołana przez ruch ramienia lub nogi. Wyczuwana jest również aplikowana siła, umożliwiając właściwy czas wykonania i dokładność równoczesnego kontrataku. Dodatkowo poprzez punkt kontaktu przekazywany jest ruch innej kończyny przeciwnika w postaci wibracji, które mogą być łatwo wyczute przez dobrze wytrenowanego praktyka wing chun. Pomaga mu to przerwać wykonywany przez siebie ruch i odpowiednio skontrować przeciwnika.
• stosowanie pozycji neutralnej w fazie przed kontaktem – dzięki zastosowaniu tej pozycji praktyk nie jest przesadnie zaangażowany w ruch do przodu, tyłu, prawo czy lewo.
Przypomina to gracza tenisa, który oczekuje zagrywki przeciwnika. Ruchliwość w sytuacji obronnej jest szczególnie ważna. Jeśli broniący się przed atakiem jest zbyt zaangażowany w ruch do przodu czy tyłu przez przyjęcie określonej pozycji lub jest przechylony w lewo bądź prawo, jego mobilność jest niepełna.
Nietrudno wyobrazić sobie czemu tradycyjny wing chun stosuje pozycję neutralną lub zbliżoną do niej. Jest jedyną w której można wykonać faktyczne zejście w bok z linii ataku.
| Porównanie tradycyjnego i zmodyfikowanego wing chun | |
| Tradycyjny wing chun | Zmodyfikowany wing chun |
| A. Zasady | |
| 1. Adaptacja teorii linii centralnej Używanie linii centralnej i środkowej w tym samym czasie. Wykonywanie bloku na linii środkowej i kontrataku na linii centralnej. |
1. Adaptacja teorii linii środkowej Próby używania linii środkowej w blokowaniu i kontrowaniu. |
| 2. Twarz do punktu kontaktu W trakcie obronnej akcji praktyk kieruje twarz do punktu kontaktu (na kończynie przeciwnika – przyp. tłum), znajdującego się na linii środkowej. |
2. Twarz do przeciwnika Ponieważ blok i atak są na linii środkowej przedstawiciel stylu skierowany jest twarzą do przeciwnika. |
| 3. Faworyzowanie zewnętrznej furtki w ataku Ideałem jest gdy przedstawiciel stylu może zajmować tzw. ślepą stronę przez kontrolę łokcia przeciwnika z zewnątrz jednym ramieniem, podczas gdy uderza drugim. Jeśli jednak znajdzie się w sytuacji styku z wewnętrzną stroną jego łokcia powinien przesunąć się w bok w jego stronę, dzięki czemu drugą ręką będzie mógł uderzać. |
3. Faworyzowanie wewnętrznej furtki Z podanych wyżej powodów praktyk musi atakować w wewnętrznej furtce i polegać na serii uderzeń prostych wing chun. |
| 4. Oczekiwanie na przeciwnika w pozycji neutralnej bocznej Ogniskowanie uwagi na bliższym łokciu i kolanie przeciwnika, które poruszają się znacznie wolniej niż pięść i stopa. Pozwala to łatwo blokować uderzenia na ich wysokości. |
4. Oczekiwanie na przeciwnika w pozycji frontalnej Używanie patrzenia peryferyjnego. |
| B. Pozycje | |
| 1. Pozycja neutralna Stopy są równoległe, kolana ściągnięte do środka, miednica wypchnięta do przodu tak by rzut środka ciężkości znajdował się w środku powierzchni podstawy. Garda na linii centralnej. |
1. Pozycja neutralna Stopy skierowane palcami do środka, kolana ściągnięte do środka, miednica wypchnięta do przodu tak by rzut środka ciężkości znajdował się w środku powierzchni podstawy. Garda na linii środkowej. |
| 2. Pozycja neutralna boczna Garda znajduje się na linii centralnej. Stopa po stronie przedniego ramienia skierowana na rzut środka ciał przeciwnika i gotowa do wykonania kopnięcia w przód. Druga ustawiona pod kątem 120 stopni. Ciężar ciała rozłożony jak zwykle równomiernie na obie stopy |
2. Pozycja neutralna boczna Nie stosowana |
| 3. Pozycja przednia Garda na linii centralnej. Przednia stopa skręcona do wewnątrz, tak by kolano mogło osłaniać podbrzusze. Tylna stopa ustawiona równolegle. Obie jednakowo obciążone. Dodatkowo rozstawione na szerokość zapewniającą maksymalną równowagę. |
3. Pozycja przednia Garda na linii środkowej ciała. Przednia stopa skierowana w rzut środka ciała przeciwnika. Dzięki temu możliwe jest swobodne kopanie. Noga tylna ustawiona w linii za przednią. Obciążenie nóg odpowiednio 30-40% ciężaru ciała na nodze przedniej i 70-60% na nodze tylnej. Czasem tułów bywa odchylony w tył, by oddalić go od przeciwnika. |
| 4. Pozycja boczna (przejściowa) Przyjęcie tej pozycji jest rezultatem wykonania zejścia bocznego do pozycji frontalnej z systemu zmodyfikowanego, jest pozycją przejściową. |
4. Pozycja boczna Nie stosowana |
| 5. Tylna pozycja boczna Przyjęcie tej pozycji jest skutkiem wycofania się. Stopy i ciało są ustawione bokiem do atakującego. |
5. Tylna pozycja boczna Nie stosowana |
| C. Praca nóg | |
| Praktyk tradycyjnego wing chun nie ciągnie stóp po podłożu wykonując kroki. | |
| 1. Pół-krok boczny Ponieważ przedstawiciel stylu rozpoczyna starcie w pozycji neutralnej bocznej, ma swobodę wykonywania bocznych półkroków. Chcąc przesunąć się w lewo unosi po prostu lewą stopę i następuje ruch w lewo, po czym unosi prawą stopę, by zakończyć ruch. Przy braku czasu może przesunąć ją po podłożu. Podobnie przy ruchu w druga stronę. |
1. Pół-krok boczny Nie występuje. Ponieważ przedstawiciel stylu rozpoczyna starcie w pozycji przedniej, w której większą część wagi ciała spoczywa na tylnej stopie, trudno mu wykonać pół-krok boczny w każdej postaci. |
| 2. Pełny krok boczny Ponieważ przedstawiciel stylu rozpoczyna starcie w pozycji neutralnej bocznej, ma swobodę wykonywania pełnych kroków bocznych. Chcąc przesunąć się w lewo unosi lewa stopę i stawia ja za prawą, formując pozycję „T”(zbliżona do pozycji przedniej w systemie zmodyfikowanym). Podobnie przy kroku w druga stronę. |
2. Pełny krok boczny Jak wyżej |
| 3. Pół-kroki w przód i tył Gdy praktyk znajduje się w pozycji przedniej i zamierza wykonać krok w przód, unosi przednią stopę, stawiając ją w wybranym miejscu, potem podnosi i dostawia tylną, by przyjąć znów pozycje przednią. Przy braku czasu może ją przesunąć po podłożu. |
3. Pół-kroki w przód i tył Praktyk może przestawić przednią stopę i postawić ją wybranym miejscu by przesunąć się w przód, musi jednak przeciągnąć za nią stopę tylną. by przyjąć pozycję. Te same założenia dotyczą kroku w tył. |
| 4. Technika wejścia W trakcie zbliżania się do przeciwnika przedstawiciel stylu używa przedniego ramienia do zajęcia linii centralnej, a przednią nogę unosi w przód ugiętą w kolanie, osłaniając się nią w trakcie wykonywania doskoku do przeciwnika. Nawiązuje z nim kontakt przednia ręką lub uderza nią. |
4. Technika wejścia Przedstawiciel stylu zbliża się do przeciwnika wykonując po prostu pół-kroki lub kroki pełne. |
| 5. Pełny krok w przód lub w tył Przed wykonaniem tego kroku praktyk znajduje się w pozycji neutralnej bocznej lub przedniej. Przy jego wykonywaniu zaleca się przeciąć środek pozycji przesuwaną nogą i dopiero przesunąć się w przód. Następuje tu chwilowy transfer wagi ciała na wspomagającą nogę i dodatkowa osłona podbrzusza. Kończąc ruch w pozycji przedniej, praktyk podnosi i dostawia tylną nogę. Ciężar ciała na koniec ruchu rozłożony jest równomiernie na obie stopy. Według tych samych założeń odbywa się krok do tyłu. Praktyk ciągnie stopy po podłożu wykonując kroki. |
5. Pełny krok w przód lub w tył Ponieważ praktyk używa tylko zmodyfikowanej pozycji do przodu. Chcąc wykonać krok do przodu podnosi tylna stopę przechodząc nią przez środek pozycji, wówczas ciężar ciała zostaje chwilowo przeniesiony na nogę wspomagającą, zasłaniając przy okazji krocze. Gdy tylko przednia stopa znajdzie się na podłożu dosuwa tylną nogę formując pozycję przednią. Większa część ciężaru ciała pozostaje na nodze tylnej. Według tych samych założeń odbywa się krok do tyłu. |
| D. Ćwiczenia specjalne | |
| 1. Oczy Ćwiczenia specjalnie utworzone, w których używa się punktów witalnych i ćwiczeń oczu dla poprawy kontroli mrugania, ogniskowania wzroku, spostrzegawczości i refleksu wzroku. |
1. Oczy Ćwiczeń nie stosuje się |
| 2. Chi sao równoległych lub skrzyżowanych rąk Ćwiczenia utworzone by poprawić zręczność w sytuacjach walki; nie stosowania siły przeciw sile; manewrowania ramionami od wewnątrz na zewnątrz ramion przeciwnika i odwrotnie; właściwego czasu wykonania i dokładności uderzeń; rozwijają kontrolę po nawiązaniu kontaktu. |
2. Chi sao równoległych lub skrzyżowanych rąk Ćwiczeń nie stosuje się * * W systemach zmodyfikowanych stosuje się ćwiczenie chi gerk – „sklejone nogi”, w którym praktycy stojąc na jednej nodze, drugimi będącymi w styku starają się kopać lub podcinać. Ze względu na różnice we wzajemnych ustawieniach ćwiczących, wynikające z różnej pracy nóg w obu stylach, w systemie tradycyjnym tego ćwiczenia nie stosuje się. |
| 3. Trening „żelaznej dłoni”(100-dniowy) Ćwiczenie zawierające 100-dniowy program z użyciem specjalnych ziół wzmacniających i hartujących kości, mięśnie i wiązadła. Przedstawiciel stylu uzyskuje po ukończeniu programu trzy-cztero krotne zwiększenie ich siły bez efektów ubocznych. |
3. Trening „żelaznej dłoni” Programu nie stosuje się |
SP nr 56 w Bydgoszczy
ul. Karpacka 30
Wt. 19:00 - 20:30
Cz. 20:30 - 22:00
